జారిపోయిన బాల్యం

డా. జి వి పూర్ణచందు,

వాతెఱ తొంటి కైవడి మాటలాడదు/కుటిల వృత్తి వహించె గుంతలంబు

లక్షులు సిరులు రా నఱ చూడ్కి గనుకొనె/నాడించె బొమ గొని యాననంబు

చనుగొమల్నెగయ వక్షముపేక్ష గడకొత్తె/ బాణి పాదలెఱ్ఱవాఱ దొడగె

సారెకు మధ్యంబు దారిద్ర్యముల జెప్పె/ఱొచ్చోర్వకిటు లోగ జొచ్చె మేను

వట్టి గాంభీర్య మెక్కుడు వెట్టుకొనియె

నాభి, నానాటికీ గతి నాటిపొందు

చవుక యైనట్టి యిచ్చట జనదు నిలువ

ననుచు జాఱిన కరణి బాల్యంబు జాఱె.

          ‘మనిషి యవ్వనంలోకి రావడం అంటే బాల్యాన్ని చులకన చేసి అవమానించి చేజార్చుకోవటమే’ అనటం ఓ గొప్ప ఆలోచన. ఈ ఆలోచన చేసినవాడు సాహితీ సమరాంగణ సార్వభౌముడైన శ్రీకృష్ణదేవరాయలు.

ఆయన రాజకీయ విజయ జీవితం అంతా ఒకెత్తయితే, ఆముక్తమాల్యద కర్తగా ఆయన సాహితీ జీవితం ఇంకొక ఎత్తు. అందుకు ఈ పద్యమే సాక్షి. ఈ పద్యంలో కనిపించే పడుచు గోదాదేవి. శ్రీ విల్లిపుత్తూరులో రంగనాథుడి దేవాలయం పక్కన పూలతోట ఆమె కార్యక్షేత్రం. అప్పుడప్పుడే ఆమె బాల్యం లోంచి యవ్వనంలోకి వస్తోంది. ఔచిత్యం తెలిసినవాడు కాబట్టి, రంగనాథుడికి కాబోయే భార్య ఆ శ్రీరంగనాయకి యవ్వనాంకురాల్ని ఎంత నిగ్రహంతో వర్ణించాడో ఈ పద్యంలో మనం చూడ వచ్చు.

గోదాదేవికి కొత్తగా వచ్చిన యవ్వనం అప్పటిదాకా ఉన్న బాల్యాన్ని కించపరిచి జార్చేసిందట. రోజురోజుకీ బాల్యం పలుచనైపోయి, ఇప్పుడామెకి బాల్యంతో స్నేహం అనేది లేకుండా పూర్తిగా చవకై పోయిందంటాడు. చవకైపోయిందంటే విలువలేకుండా పోయిందని! దాంతో బాల్యం చిన్నబుచ్చుకుని, ఈ అవమానాలు భరించలేక మౌనంగా వెళ్ళిపోవటమే మంచిదని ఇక్కడ ఉండటం మంచిది కాదని వెళ్ళిపోయిందట. యవ్వనం వచ్చాక బాల్యానికి జరిగిన అవమానాలేవిటీ? చాలా ఉన్నాయి.

బాల్యంలో వాక్కాయిలా ఉన్న వాతెర (పెదిమలు) ఇంతకు మునుపులాగా మాట్లాడకుండా మితభాషిత్వం పాటిస్తున్నాయి. మాట్లాడేవాళ్ళు లేకపోతే ఎవరైనా అక్కడుంటారా?

ఆమె ముంగురులు తిన్నగా (రుజువుగా) ఉండేవి ఇప్పుడు అవికూడా వంకరలు తిరిగి కుటిల వృత్తిని నేర్చుకున్నాయి. కుటిలమైన వతావరణంలో ఎవ్వరైనా ఉండగలరా?

పూర్తిగా విప్పారేలా తెరిచి సూటిగా చూసే కళ్ళూ అరచూపులు అలవాటు చేసుకుని క్రీగంట మాత్రమే చూస్తున్నాయి.

యవ్వనం వలన కొత్తగా వచ్చిన సిరిసంపదలు ఆమె కళ్ళలో కొత్త కాంతి తళుక్కు మంటోంది.

కనుబొమల్ని ఆడిస్తోనే అందరినీ అదిలిస్తోంది. మితభాషికదా!

బాల్యంలో ఉన్నప్పుడు వక్షస్థలం గురించి ఆమెకి పట్టింపే ఉండేది కాదు. ఇప్పుడు దాన్ని కొంగుతో కప్పుకోవటం

చేస్తోంది. “చనుగొమల్నెగయ వక్షముపేక్ష గడకొత్తె” చనుగొమలు అంటే అగ్రాలు నెగయటం వలన ఒకనాడు ఆ వక్షస్థలం అంటే ఉండే ఉపేక్ష ఇప్పుడు కడకొత్తిందట. అంటే, కడదాకా తోసేసిందని!

పాణిపాదాలు ఎర్రవారాయి. బాల్యంలో మట్టిలో ఆడుకున్న కాళ్ళూ చేతులు యవ్వనంలో శుచిని పాటించటం వలన ఎర్రబారి ఆమెలో సౌకుమార్యాన్ని పెంచాయి.

‘సారెకు మధ్యంబు దారిద్ర్యముల జెప్పె’ శరీరానికి మధ్యభాగం అయిన నడుముకి ఏదో దారిద్ర్యం వచ్చినట్టు మరీ సన్నబారిపోయిందట.

‘ఱొచ్చోర్వకిటు లోగ జొచ్చె మేను’ బాల్యం అంటే మట్టి, బురదే కదా ఆ రొచ్చును శరీరం ఓర్వలేకపోతోంది. దాని స్థానంలో అలంకారాల మీద ప్రేమ పెరుగుతోందన్నమాట.

ఇంత జరుగుతుంటే బాల్యం వెళ్ళి ఎవరితో మొరపెట్టుకుంటుందీ...ఆమె నాభికి చెప్పుకుందా మనుకుంటే, అది లోతైన గాంభీర్యాన్ని ప్రదర్శిస్తోంది. అందుకని ‘చవుక యైనట్టి యిచ్చట జనదు నిలువననుచు జాఱిన కరణి బాల్యంబు జాఱె’ బతుకు చవుకైనచోట ఉండలేక జారిపోయినట్టు బాల్యం ఆమె శరీరం లోంచి జారిపోయిందట.

ఔచిత్యం తెలిసిన కవి యువతి యవ్వనాన్ని,అంగాంగాల్నీ  పొగడకుండా, ఆమె కోల్పోయిన బాల్యం పట్ల సానుభూతి  చూపించటం గొప్ప వర్ణన.