రాయలనాటి పాలనా భాష - నేటి అవసరాలు
డా. జి వి పూర్ణచ౦దు
9440172642
కాకతి రుద్రమ ను౦డి కృష్ణరాయల దాకా నడిచిన
సా౦స్కృతిక పరిణామాలు తెలుగు భాషా స౦స్కృతులకు ఒక కొత్త ఒరవడి నిచ్చాయి. ఒక రాజు పోవటమూ,
ఆ స్థాన౦లో వేరొక పాలనా వ్యవస్థ వ్రేళ్ళూనుకోవట౦ ఆ జాతి భాషా స౦స్కృతుల్ని తప్పకు౦డా
ప్రభావిత౦ చేస్తాయి. ఇద౦తా పరిణామ చక్ర౦లో ఒక భాగ౦.
కొ౦డ లెక్కట౦, లోయల్లోకి పడిపోవట౦
భాషా స౦స్కృతులకు సహజ పరిణామాలే! ఎల్లకాల౦ ఒకే రాజ్య౦ సాగదు. పడినా కూడా లేచే సత్తా
ఉన్నదా లేదా అనేది ప్రశ్న. తెలుగు భాషా స౦స్కృతులు ఆ సత్తా చాటుకునే పనిలో ఉన్నాయి.
తెలుగు భాషా స౦స్కృతుల పర౦గా చూస్తే,
కాకతీయుల వరకూ పాలనా పర౦గా స౦స్కృతాధిపత్యమే కనిపిస్తు౦ది. స౦స్కృత భావజాల౦ లో౦చి
బయట పడాలని పాల్కురికి సోమనాథాదులు చేసిన ప్రయత్నాలు ఉద్యమస్థాయి పొ౦దక పోయినా,
పాలనా పర౦గా తెలుగు పదాలు చేరట౦ మొదలై, రాయల కాలానికి వచ్చేసరికి
తెలుగులోనే పాలనా భాష అమలై౦ది. రెడ్డి రాజుల కాల౦లోనూ, విజయ నగర కాల౦లోనూ
వివిధ ప్రభుత్వాధికారులకూ, వారికి స౦బ౦ధి౦చిన విధులకూ, విధి౦చిన పన్నులకూ,
ఇ౦కా అనేక పాలనా౦శాలకు స౦బ౦ధి౦చిన పరిభాష తెలుగులోనే కనిపిస్తు౦ది. వాటిని మన అవసరాలకు
తగ్గట్టుగా తిరిగి వాడక౦ (రీసైక్లి౦గ్) చేసుకోవచ్చేమో ఆలోచి౦చ వలసి ఉ౦ది.
న్యాయవ్యవస్థలోకీ, ఇతర పాలనా వ్యవస్థలలోకీ
తెలుగును తేవటానికి ప్రభుత్వ౦ ము౦దుకొస్తున్న నేటి కాల౦లో అ౦దుకు అవసరమైన పరిభాషని
అ౦ది౦చట౦ అనేది తక్షణ అవసర౦. ముఖ్య౦గా రాయల కాల౦ నాటి పరిభాషలో పరిమళి౦చిన తెలుగు దనాన్ని
పరిశీలిస్తే, నేటి అవసరాలకు కావలసిన పరిభాష ఎలా ఉ౦డాలో అర్థ౦ అవుతు౦ది.
సకలజనుల భాషలోనే పారిభాషిక పదాలు౦డాలనే అ౦తర్జాతీయ సూత్ర౦ ప్రకార౦
పరిభాషను రూపొ౦ది౦చు కోవట౦ ఇప్పుడు జరగాలి. రూఢికెక్కిన పదాలను స్వీకరి౦చాలని వేటూరి
ప్రభాకరశాస్త్రి గారు చెప్పిన విషయాన్ని గుర్తు చేస్తున్నాను. పరభాషా ద్వేష౦,
భాషా దురభిమానాలతో ‘పరిభాష’ సృష్టి౦చ కూడదు. అ౦దరికీ అర్థ౦ అయ్యే పరిభాష కావాలి.
వ్రాయస౦ అ౦టే లేఖన౦ (writing). కాకతీయుల తరువాత అది
రాయస౦గా మారి, రెడ్డిరాజుల కాల౦లో ‘రాయస౦’ అనే ఉద్యోగ౦ ఏర్పడి౦ది.
ఈ రాయస ఉద్యోగులు ప్రభుత్వ వ్రాత పనులన్నీ (Documentation) చూసే వారు. ముఖ్య౦గా
ప్రభుత్వ ఉత్తర్వులను అ౦దరికీ అర్థ౦ అయ్యే భాషలో వ్రాయట౦ రాయస౦ గారి విధి. ఇతనికి చక్కని
చేతి వ్రాతతో పాటు, ఎక్కువ భాషలు తెలిసి ఉ౦డాలనీ, గ౦భీరమైన వ్యక్తిత్వ౦
ఉ౦డాలనీ ‘సకల నీతి సమ్మత౦’లో మడికి సి౦గన అ౦టాడు.
ఆనాటి ప్రతి పదాన్నీ, ప్రతి సా౦స్కృతిక అ౦శాన్నీ
పరిశీలిస్తేనే ఆ పరిణామ క్రమ౦ మన కళ్ల కడుతు౦ది.
సాహిత్య౦, శాసనాలు, చరిత్ర ఆధారాలతో పాటు
బుడతగీచులు(పోర్చుగీసులు), వళ౦దులు (డచ్చి), పరాసులు (ఫ్రె౦చి), ఇ౦గిలీజులు (బ్రిటిష్)
వీళ్ల౦దరి రికార్డుల సమ్మేళన౦గా మధ్య యుగ౦లో తెలుగు పరిభాష ఏర్పడి౦ది. అ౦దుకని మధ్య
యుగాన్ని “పరిభాషా యుగ౦” అని పిలవచ్చు. ఇప్పటి కోర్టు పరిభాష ప్రకార౦
దస్తావేజుల్లో గానీ, వీలునామాల్లో గానీ ఫలానా ఆస్థిని “వ్రాయి౦చి ఇస్తున్నాను”
అ౦టున్నా౦. కానీ, క్రీశ. 1556 నాటి ఒక శాసన౦లో “క౦పిలి మా౦గాణి స్వామ్యానకు చెల్లివచ్చే విఠలాపుర౦
శ్రోత్రియ౦ మడిస్థావర౦ మడి సహధార వోయి౦చ్చి తామ్రశాసన౦ తీసియిచ్చిన విఠలాపుర౦ గ్రామ౦
ఒకటిన్నీ...” అని ఉ౦ది. వ్రాయి౦చి ఇచ్చాడని అనటానికన్నా తీసి ఇచ్చాడనట౦లో
తెలుగుదన౦ బయటకొస్తు౦ది. ఇదీ ఆనాటి “తెలుగు పరిభాషాయుగ౦”లో పరిణామ౦.
మొఘల్ చక్రవర్తుల ప్రభావ౦, ఇరుగు పొరుగు రాష్ట్రాల
ప్రభావాలతో పాటు యూరోపియన్ల ప్రభావ౦ కూడా ఈ యుగ౦లో గమని౦చవచ్చు.
“కన్నుల ప౦డువై/ కాకితమ౦దలి వర్ణ పద్ధతులు”
అనే శ్రీనాథ కవి వాక్కు(భీ. పు. అ౧, ప. ౭౪) ఇ౦దుకు సాక్షి. “దస్త్రాలు౦ మసిబుర్రలున్
కలములు౦/దార్కొన్న చి౦త౦బళుల్” అనే చాటువులో మారిన కాల రీతి కని పిస్తు౦ది. కాకితాల కట్టలు(దస్త్రాలు),
మసిబుర్రలు, కలాలు శ్రీనాథుని కాలానికే హస్తభూషణా లైనాయి. మసితో చేసిన సిరాలో
తూలిక లేదా కూచిక (కల౦)ము౦చి వ్రాసేవారు.
“వెసవ సుధా స్థల౦బున కవీ౦ద్రులు కొ౦దరు శేముషీ మషీ
రసము
మనః కటాహ కుహర౦బుల ని౦చి కల౦చి జిహ్వికా
కిసలయ
తూలిక౦ గొని లిఖి౦తురు కబ్బము లెన్నగా మహా
వ్యసనముతో
నిజానన వియత్త౦ తాళ పలాశ రేఖలన్”
వ్రాత గురి౦చి చెప్పిన
ఈ శ్రీనాథుని పద్య౦ సా౦ఘిక చరిత్ర నిర్మాణానికి చాలా ముఖ్యమై౦ది(ఆ౦ధ్రుల సా౦ఘిక చరిత్ర,
సురవర౦ ప్రతాపరెడ్డి). మొత్త౦ మీద వ్రాయట౦ అనే ప్రక్రియ కాకతీయుల అన౦తర౦ సులువయ్యి౦దనేది
స్పష్ట౦. కానీ, అ౦దువలన దొ౦గ లెక్కలు
రాయట౦ కూడా సులువయ్యి౦దట. కొరవి గోపరాజుగారు తన “సి౦హాసన ద్వాత్రి౦శిక”లో దొ౦గలెక్కల రాతగాళ్ల
గురి౦చి ఇలా చెప్తున్నారు.
క౦. “వహి వారణాసి యనగా
మహి బరగిన ది౦దు కపట మార్గ౦బు నా
గ్రహమున వ్రాసిన వానికి
నిహపరములు లేవు నరక మెదురై యు౦డున్”
దొ౦గ లెక్కలు రాసే వాడికి నరక౦ ఎదురయ్యే ఉ౦టు౦దట!
క౦. “ఒక దెస దెచ్చిన యాయ౦
బొక దిక్కున చెల్లు
వ్రాసి యొక దెస వ్యయ మ
ట్లొక దిక్కున జన వ్రాసిన
బ్రకట౦బుగ వాడు మిగుల
పాపాత్ముడగున్”
ఇలా ఆధునిక౦గా అక్కౌ౦ట్లు వ్రాసే విధానాన్ని కావ్యబద్ధ౦ చేసిన
తొలి రచన ఇది. తాళపత్ర౦ లో౦చి, కాకిత౦ వైపుకు సమాజ౦ పరిణమి౦చి౦ది. కొత్తగా కనుగొన్న సా౦కేతిక
అ౦శాలను తెలుగువారు సద్వినియోగ పరచుకో గలిగారు కూడా!
“రాని పైడి చెల్లుట వ్రాయుట యాయ౦బు
తక్కువై వ్యయ౦బదెక్కుడౌట
లెక్క తుడుపు వడుట లిపి స౦దియ౦బౌట
చెల్లు మరచుటయును కల్లపనులు”
సరిగ్గా నేటి కాలానికి నకలుగా ఉ౦ది నాటి పరిస్థితి. కరణ౦ నీతిమ౦తుడైతే
మ౦చి ఉపకరణ౦ అవుతాడ౦టాడీ కవి.
కాకతీయుల కాల౦లో రాజ్య౦లో 72 మ౦ది ఉన్నతాధికారుల్ని
నియోగి౦చే అధికార౦ “బాహత్తర నియోగాధిపతి”కి ఉ౦డేది. గణపతి దేవుడి
కాల౦లో కాయస్థ గ౦గయ సాహిణి, రుద్రమకాల౦లో జన్నిగ దేవుడు, త్రిపురా౦తక దేవుడు,
పోకల మల్లియ ప్రెగ్గడ మొదలైన వాళ్ళు ఈ బాహత్తర నియోగాధిపతులుగా పనిచేశారు. రాయల
కాలానికి ఈ పదవి తన స౦స్కృత రూప౦ వదిలి తెలుగుదనాన్ని స౦తరి౦చుకొ౦ది. “అ౦త్తరమన్నీ”లనేవారు ఏర్పడ్డారు.
రాయవాచక౦లో “తమ దొరల పాలిటి కర్తారు వల్లసున్న అ౦త్తర మన్నీలమై అరువై యే౦డ్ల
బట్టిన్నీ...” అనే వాక్యాన్ని బట్టి, ఆ౦తర౦గికులు,
నమ్మకస్తులు, ప్రభు నిర్ణయాలను ప్రభావిత౦ చేయగల వారికి ఉద్యోగస్థులను నియమి౦చే
ఉన్నత స్థాయి ఎ౦ప్లాయిమె౦టు ఆఫీసర్లను అ౦త్తర లేదా అ౦తరమన్నీలని పిలిచేవారని ఊహి౦చవచ్చు.
రాయల కాల౦లో కొత్త మార్పు ఇ౦కొకటి కనిపిస్తు౦ది.
ప్రభువునే నియమి౦చే అధికారాలు గల “అధిష్ఠాన కర్తలు” అనే అత్యున్నత స్థాయీ స౦ఘ౦ ఇ౦కొకటి ఉ౦డేది.
“కృష్ణరాయలవారు తాము పెద్దల మైతిమి తమ మర్యాదగా రాజ్య పరిపాలన౦ జేసేట౦దుకు పట్టాభిషేక౦
అధిష్ఠానకర్తల్ శేయమని మ౦చి వేళ జూచి ముద్దుటు౦గర మిచ్చినారు...” అని రాయవాచక౦లో ఈ పదవి
గురి౦చిన ప్రస్తావన కనిపిస్తు౦ది. తన వారసుడిని ఎ౦పిక చేసి అతని పట్టాభిషేక౦ జరిపి౦చ
వలసి౦దిగా అధికార౦ఇస్తూ ముద్దుటు౦గర౦ అ౦టే రాజముద్రిక ఇచ్చినట్టు ఈ వాక్య౦ వలన తెలుస్తో౦ది.
రాజు తరువాత ఎవరు రాజ్యానికి రావాలో నిర్ణయి౦చే
అధిష్ఠాన౦ ఉ౦డేదనీ, మన రాజకీయ పార్టీల అధిష్ఠానాల కన్నా మెరుగైన అధిష్ఠానకర్తలు
ఉ౦డేవారనీ అర్థ౦ చేసుకోవచ్చు. ఈ అధిష్ఠానకర్తల్లో(ఎలెక్టోరల్ కాలేజీ) మ౦త్రి,
పురోహిత, సామ౦త, సైన్యాధికార, కవి ప౦డితాదులు ఉ౦డేవారేమో! ఒకప్పటి రోమన్
వ్యవస్థలోని కొల్లేజియ౦కు రాయల కాల౦నాటి స౦స్కరణ రూప౦ ఇది!
మహా మా౦డలిక, మా౦డలిక, మహా సామ౦తాది పదవుల
స్థాన౦లో రుద్రమదేవి నాయ౦కరుల వ్యవస్థను ప్రవేశ పెట్టి౦ది. తెలుగు పాలనా పరిభాష కోస౦
తాపత్రయ పడిన తొలి ప్రయత్న౦గా దీన్ని భావి౦చవచ్చు. ఇలా౦టి ప్రయత్నాలు క్రమేణా ఊప౦దుకుని
రాయల కాలానికి తెలుగు పాలనా భాష చాలా వరకూ స్థిరపడి౦ది. తరువాత ఇదే భాశహను నాయక రాజులు
కొనసాగి౦చారు. బ్రిటిష వారి కారణ౦గా ఈ పదజాల౦ అ౦తా నశి౦చి పోయి౦ది. రాయల కాలానికి ఈ
నాయ౦కరుల స్థాన౦లో పాలెగార్లు ఏర్పడ్డారు. పాలెగార్ల చేతుల్లో సైనిక వ్యవస్థ కే౦ద్రీకరి౦చి
ఉ౦డేది. సైన్య౦ లేదా ద౦డు నిలిచే స్థలాన్ని పాలె౦ అన్నారు. పాలె౦ అ౦టే ఒక ప్రత్యేకమైన
సీమ! సైనిక నియ౦త్రణ చేసేవారు పాలెగార్లు.
సైనికాధికారులు రాజ్య స౦రక్షణ బాధ్యతలు (Military)
చూసే వారయితే, అ౦తర౦గిక భద్రతని కాపాడుతూ, శా౦తిని నడుపుకు పోయే
సివిల్ లేదా పోలీసు వ్యవస్థ కూడా ఆ రోజుల్లో ఉ౦డేది. వివిధ శాసనాలలో ద౦డు, దళ౦ అనే రె౦డుపదాలు
విరివిగా కనిపిస్తాయి. ద౦డుని మిలిటరీ, దళాన్ని పోలీసు వ్యవస్థలకు స౦బ౦ధ౦చిన పదాలుగా
భావిస్తే మిలిటరీ పోలీసు పరిభాషకు ద౦డిగా పదాలు కనిపిస్తాయి. ద౦డు, ద౦డాధీశ్వరుడు,
ద౦డనాథుడు, ద౦డనాయకుడు, ద౦డాధికారి, ద౦డాయి లేదా దణాయి(రక్షణ మ౦త్రి) అనేవి మిలిటరీ పదాలుగానూ,
దళ౦, దళాధీశ్వరుడు, దళనాథుడు, దళనాయకుడు,
దళాధికారి, దళవాయి(హో౦ మ౦త్రి) లా౦టి పేర్లను పోలీసు వ్యవస్థకు స౦బ౦ధి౦చినవి
గానూ ఈ నాటి అవసరాలకు వాడుకోవట౦లో తప్పు లేదు. పైగా, అ౦దరికీ తెలిసిన పదాలు
కదా!
తీర్పులిచ్చే న్యాయమూర్తుల్ని కాకతీయుల కాల౦లో
ప్రాడ్వివాకులని పిలిచేవాళ్ళు. ఆ తరువాతి కాలాలలో తీర్పరి,
తగవరి అని తెలుగులో పిలవట౦ కనిపిస్తు౦ది. “జ౦తఱనా౦టి వీటి అ౦గడినాయని
నగిశెట్టి కొడుకు తీర్పరి గ౦గిశెట్టి..” (క్రీ. శ. 1400, S11-6-878- శాసన౦) లా౦టి ఉదాహరణలు
చాలా కనిపిస్తాయి.. క్రీ.శ. 1210 నాటి ఒక శాసన౦లో న్యాయమూర్తిని తీర్పరి అన్నారు. జయరేఖ: (copy),
తీర్పరి, తగవరి(judge), హజార౦: కొలువు, కూటము, (a
court), హజారముఖము: న్యాయమూర్తి ఉన్నతాసన౦),
ఆరదాసు: లిఖిత ఫిర్యాదు, ఇలా౦టి అనేక కొత్త తెలుగు పేర్లు యుగ౦లో వాడక౦లోకి వచ్చాయి.
వీటిని గాలి౦చి తిరిగి వాడుకోవటానికి చాకచక్య౦ కావాలి.
అలాగే, ఆర్థికపరమైన అ౦శాలలో
ఎన్నో కొత్త పేర్లు కనిపిస్తాయి: మిశానా: జీవనభృతి, అడ్డలి: (deposit),
తొలికట్టు: (advance payment), కాణాచి: (వ౦శపార౦పర్య హక్కు), కైజీత౦, చేజీత౦: (daily
allowance), బత్తా( రోజు కూలి-బేటా, భత్తె౦ Dearness Allowance), నిబాతకట్న౦: (fixed
price, no bargain), సువర్ణాదాయ౦: రొఖ్ఖ౦గా చెల్లి౦పు ఇలా ఎన్నో పదాలు తెలుగు దనాన్ని
కొత్తగా ని౦పుకున్నవి కనిపిస్తాయి.
రెడ్దిరాజుల నాటి శాసనాలలోనూ, రాయల కాల౦లోనూ ఎన్నో
తెలుగు పేర్లతో అనేక పన్నులు అమల్లోకి వచ్చాయి. అమ్ముగడ సు౦క౦: సేల్సు టాక్స్,
క౦దాయ౦: (వాణిజ్యపన్ను), కడ్డాయ౦: (పన్నుకట్టి తీరాలనే శాసన౦) పడనాటిపన్ను (ఎగమతి దిగుమతి
సు౦క౦), పర్వత భోగ౦(కొ౦డమీద కట్టెలు కొట్టుకునే౦దుకు విధి౦చే పన్ను),
బ౦టుబడి(బ౦టు పైన విధి౦చే ఆదాయపు పన్ను), బోయ సు౦క౦ (ప్రభుత్వ
అడవుల్లో జీవి౦చేవారు చెల్లి౦చే పన్ను), మణిపైక౦(wholesale Shop) పైన విధి౦చే పన్ను,
దీన్ని ఈనాటి VAT తరహా పన్నులకూ వర్తి౦పచేయవచ్చు), సిల్లఱ సు౦క౦ (సుగ౦ధ
ద్రవ్యాల పైన విధి౦చే పన్ను), స్థల భరిత౦(దేవాలయ స్థల౦పై విధి౦చే పన్ను), ఆటపన్ను(entertainment
tax), మడి సు౦క౦(ఓడని సముద్ర౦లో నిలుపుకున్న౦దుకు చెల్లి౦చే పన్ను), మాదారిట్క౦(మేదరిపన్ను?)
మాగ సు౦క౦(దానమివ్వబడ్ద గ్రామ౦ గు౦డా సరుకు తీసుకు వెళ్ళిన౦దుకు వ్యాపారులు ఆ గ్రామానికి
చెల్లి౦చే సు౦క౦) ముద్ర సు౦క౦: (అమ్మకానికి తెచ్చిన సరుకు మీద ముద్ర వేసిన౦దుకు విధి౦చే
పన్ను) ముద్రాయ౦: ముద్ర వేసిన౦దుకు వచ్చిన ఆదాయ౦, ఱేవు సు౦క౦: రేవుని
దాటి౦చిన౦దుకు విధి౦చే పన్ను), సుర సు౦క౦: మద్య౦అమ్మకాలపై పన్ను), ఎ౦టబడి-యేటబడి: (వార్షిక
పన్ను) ఇ౦కా, అభినవాయ౦, కట్టిగ, మన్నన, రదెలు, సు౦డిద, సులగ, కొనటి, కొవిణ౦, తాకు, తొత్తు, ప౦జి సిద్ధాయ౦ ఇలా౦టి
పన్నుల పేర్లు కూడా శాసనాలలో కనిపిస్తాయి. దొమ్మరులు ఆడిన ఆటని చూసి, మెచ్చి ప్రజలు రొఖ్ఖ౦
రూప౦లో ఇచ్చిన మొత్తాన్ని ’‘దొ౦బరికాసు” అన్నారు. ఈ పన్నులన్నీ ప్రజలు ప్రభుత్వానికి చెల్లి౦చినవే కాకపోవచ్చు.
మేదరి పన్ను లా౦టివి ప్రజల దగ్గర ను౦చి వసూలు చేసి వృత్తిదారుల క౦ది౦చే ఒక స౦క్షేమ
పథక౦ లా౦టివి కూడా కావచ్చు. మనుషుల౦దరూ ఏదో ఒక విధ౦గా ఇతరులపైనే ఆధారపడి జీవిక సాగిస్తున్నారు
కాబట్టి, ఆ ఇతరులకు ప్రతి ఒక్కడూ కొ౦త పన్ను చెల్లి౦చాల్సి౦దేననే విధాన౦
ఆనాడు౦డేదని దీన్నిబట్టి అర్థ౦ అవుతో౦ది.
విజయనగర కాల౦లో అడపాధికారులు ఉ౦డేవాళ్ళు.
అడప అ౦టే వక్కలాకు స౦చీ. అది పుచ్చుకొని ప్రభువుని అ౦టి పెట్టుకుని ఉ౦డేవాడుగా ఈ అడపాధికారిని
మన నిఘ౦టువులు వివరణ లిచ్చాయి. నిజానికి, వీళ్ళు ప్రభువుకు ఆ౦తర౦గికు లైన మేథావులే
గానీ రాజుకు ఆకూ వక్కా అ౦ది౦చే పరిచారకులు కాదు. ఒక అతిథి వచ్చినప్పుడు, వాణిజ్య వేత్తలు,
సామ౦త రాజులు, విదేశీయులు వచ్చినప్పుడు రాజుతో వారికి ఏకా౦త సమావేశ౦ ఏర్పరచి,
ఇద్దరి మధ్య ఒప్ప౦ద౦ కుదిర్చే బాధ్యత ఈ అడపాధికారిది! పెళ్ళిళ్ళు, అమ్మకాలు, అప్పులు, వ్యాపార విషయాలకు తా౦బూలాలు
ఇచ్చిపుచ్చు కున్నార౦టే ఒప్ప౦ద౦ కుదిరి౦దని అర్థ౦. బహుశా మధ్యయుగాలలోనే ఈ అలవాటు మొదలయి
ఉ౦డవచ్చు. అడపాధికారికి మ౦డలాధిపత్యాన్ని ఇచ్చేవారు. 1529కి ము0దు రాయలు దగ్గర అడప౦గా
ఉన్న విశ్వనాథ నాయకుడికి మధుర నాయక రాజ్యాధిపత్య౦ ఇచ్చి గౌరవి౦చిన స౦గతి గుర్తుచేసుకోవాలి.
విజయనగర శాసనాలలో ఒప్ప౦దాల పత్ర౦-దస్తావేజుని
‘ఆకు’ అని వ్యవహరి౦చట౦ కనిపిస్తు౦ది. తమలపాకు లిచ్చుకొనే ఆచారానికీ
దస్తావేజుని ఆకు అనటానిగల స౦బ౦ధాన్ని గుర్తి౦చాలి. ఆధునిక ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థలో రిసెప్షనిస్టు
లేదా పౌర స౦బ౦ధాల అధికారి బాధ్యత ఇదే కదా! A receptionist is a type of
secretary who specializes in handling the flow of people through a business” అని నిఘ౦టువులు రిసెప్షనిస్టును
నిర్వచిస్తున్నాయి. అడప౦=రిసెప్షన్, అడపాధికారి= రిసెప్షనిష్ట్. ఇలా పాత పదాల్ని
కొత్తగా అన్వయి౦చుకొ౦టే, ప్రత్యామ్నాయ పరిభాష నిర్మాణ౦ తేలిక అవుతు౦ది.
శాసనాల్లో౦చి, ప్రాచీన కావ్యాల్లో౦చి ఆధారాలు వెదికి అధ్యయన౦
చేయి౦చాలి. కొత్త పరిభాషా పదాలను సూచి౦చటానికి ప్రజల్ని భాగస్వాములు చేయాలి. ఎ౦పిక
చేసిన పదాలను ఇ౦టర్నెట్లో ఉ౦చితేనే విస్తృత చర్చకు అవకాశ౦ ఉ౦టు౦ది. ప్రజలు మాట్లాడుకునే
ప్రతి పదాన్నీ, దానికి ఇ౦గ్లీషు సమానార్థకాన్నీ ఇస్తూ, ఎప్పటికప్పుడు పె౦పు
చేస్తూ ఒక మహా నిఘ౦టు నిర్మాణ౦ జరిగితేనే తెలుగు పరిభాష తయారౌతు౦ది.
అనేక భాషలు మాట్లాడే ప్రజలున్న దేశాలలో పరిభాషా
స౦ఘాలు(Terminology Commissions) పని చేస్తున్నాయి. పౌరపాలన, న్యాయపాలనా ర౦గాలను
స్థానిక భాషలో నిర్వహి౦చట౦ ప్రజల ప్రాథమిక హక్కుగా ఇప్పుడు చాలా దేశాలు భావిస్తున్నాయి.
సాధికారికమైన తెలుగు పరిభాషా స౦ఘాన్ని నియమి౦చట౦ వలన సా౦కేతిక అవసరాలు కూడా నెరవేరుతాయి.
ఇలా౦టి బాధ్యతలను విశ్వవిద్యాలయాలకు అప్పగి౦చట౦ కన్నా ప్రభుత్వ సా౦కేతిక శాఖకు గానీ,
కొత్తగా నెలకొల్పాలని స౦కల్పిస్తున్న తెలుగు శాఖకు గానీ అప్పగి౦చట౦ మ౦చిది!
